Violetta Sajkiewicz, Robert Ostaszewski, "Sierpniowe kumaki". Nadmorska zadyma.

Podkomisarz Adam Tyszka wybrał się na zasłużony urlop w okolice Helu, by popijać piwo i wdychać końcowo sierpniowe powietrze wypełnione jodem. Niestety już początek wypoczynku podaje mu na plaży topielca, przy którym prawie ujawnia się jako policjant. Wkrótce okazuje się, że ryby zdychają, dziewczyny są porywane, grunty pod zabudowę mogą stanowić nie lada kąsek dla podejrzanych ludzi a lokalni policjanci są niezdecydowani w działaniu i lekko „umoczeni” w niejasne układy koniec końców niewiele dające korzyści. Trzeba nadkomisarza Edmunda Polańskiego – ojca i męża rozdartego między życiem rodzinnym a pracą, z której jest bardzo znany jako dobry fachowiec. I tak oficer śledczy, jeden z najlepszych w kraju, opuszcza Śląsk, aby pomóc podwładnemu Tyszce podejrzanemu o morderstwo i jednocześnie usprawnić dochodzenie nadmorskim policjantom.

Postacie wiarygodne, chociaż autorzy niewiele poświęcają czasu na opisy ich przeżyć, rozumiem, że w kryminale nie ma na to czasu, bo akcja, akcja, „koło odpinać, pompować, zmieniać, kiszkę, gonić, gonić!”. Mieszkam niedaleko morza, dlatego smażalnie ryb, piasek plaży, nie są mi obce. Może to spowodowało, że dwa dni początku listopada dzięki „Sierpniowym kumakom”  spędziłem jak na plaży. Miałem nawet ochotę odmrozić sobie flądry leniwie mrożące się na dnie zamrażarki.

Chcę czytać takie właśnie kryminały. Opowieści snute z lekkim przymrużeniem oka, które mruży się w języku, w żartach bohaterów, w ich osobowościach. I nie o to chodzi w kryminale, by zwijać się ze śmiechu, ale o kontakt z mądrym narratorem. Autorzy nie zmusili mnie do pokonywania granic smaku, nikt nikomu nie wydłubał oczu, nie próbował mnie kupić tanim erotyzmem. I to wystarczy, by zrobić prezent w postaci „Sierpniowych kumaków” matce albo siostrze. Z powodzeniem można książkę polecić uczniom jako rozrywkę na weekend. Niech czytają, niech się oswajają ze słowem drukowanym.

Przy okazji zwrócą uwagę na środowisko naturalne jakim jest Morze Bałtyckie. Ono też potrzebuje uwagi, też jest naszym dobrem.  No i Kaszubi. Mimo że mają swoich dziadków ze specyficzną czasem historią, na której zbija się kapitał, bywa, polityczny (heheh), to jednak Kaszubi. Mają swoje obyczaje i swój język, pojawiający się miejscami w historii Roberta Ostaszewskiego i Violetty Sajkiewicz.

Co by nie mówić przeczytać warto. Tym bardziej, że w tej opowieści pojawia się sprzedawczyni warzyw czytająca kryminały, a przynajmniej jeden, o mistrzu próbującym rozwiązać sprawę śmierci Doktora, no jaki poeta napisał taki kryminał?

Co by nie mówić nie lubimy dwóch bezokoliczników obok siebie, ale przeczytać warto.

Violetta Sajkiewicz, Robert Ostaszewski, „Sierpniowe kumaki”,  Wydawnictwo W.A.B, 2012