Krzysztof Tabaczka, "Słowa unoszą ciszę tęczą"

Jakiś czas temu pisałem o Działdowskim Almanachu Poetyckim, Dziś w ręku trzymam książkę jednego z poetów, który w owym almanachu wstąpili. To działdowianin, czyli że z Działdowa Krzysztof Tabaczka. Tom wierszy nosi tytuł „Słowa unoszą ciszę tęczą”. Coraz częściej szukam książek poetów lokalnych, piszących wyświechtanymi obrazami, w których do znudzenia pojawiają się te same rekwizyty. To jednak literatura małej ojczyzny, która może zrobić dużo dobrego.

Zmorą Internetu może być to, że lokalny poeta zostanie zdemaskowany przez jakiegoś dzika z piwnicy i ochrzczony złym poetą, mimo że publikował w – jak piszą z tyłu książki, czyjeś ręce napisały – „publikował w prasie centralnej oraz w miesięczniku Poezja.”

Dlaczego Tabaczka jest złym poetą? Albo inaczej, dlaczego jego wiersze do mnie nie docierają? Bo nudzi. Nudzi ogranymi motywami. Popatrzmy co tu mamy:

Są oczywiście „naręcza kwiatów”, widnokręgi, ciągle przewija się księżyc („wygasić księżyc natchnieniem), jest i gałązka oliwna („gałązka oliwna niemocy”),

Tak, tak pełno tu mgieł, jakbyśmy się przenieśli w czasie do Młodej Polski, i krople rosy też oddychają tu pełną piersią, i o bosych krokach po łące jest i przewija się ta jesień ciągle w poezji

nie będę też

chodził boso po łące

bo w sobie noszę

jesieni liście

musiała się pojawić dusza, pojawić się musiały szepty, anioły i epitety wykręcone z licealnych zeszytów („bukietem uczynków”) też przylazły. „Samotni wędrowcy”, którzy patrzą sobie w oczy też się osiedlili w książce i wieczory, i poranki, kwiaty z ogródka, serce, wiosna, lato, łzy, „gwiazdy tańczą muzyką”, wrzosy, krople deszczu i te bociany.

Dobrze, koniec na tym, bo już mnie mdli. Mdli, chociaż w książce Tabaczki widzę pewną wartość. Nie jest to może wartość literacka pierwszej jakości, ale zastanawiające jest to, że Starostwo Powiatowe w Działdowie oraz Burmistrz Działdowa angażują się w wydawanie poezji. I zapewne każdy zdaje sobie sprawę z tego, że Krzysztof Tabaczka nie goni za tematem nowym, nie szuka już w sobie formy dla tych wierszy, co mogłoby się objawić chociażby z warstwie semantycznej owych słów, co tak ciszę tęczą unoszą, ale jednak ta poezja jest. Ja jestem zepsuty do szpiku kości i świata poza pająkami w piwnicy nie widzę, dlatego nie znoszę takiej poezji jak wiersze Tabaczki. Mam do tego prawo. Poeta z Działdowa dzieli się po prostu swoimi wrażeniami i przemyśleniami. Brawo jednak dla wydawców i poety, że chcą, widzą w tym sens, bo on zapewne jest. W końcu może obok Tabaczki wzejdzie coś świeżego z młodego ziarna.

Warto wspomnieć, że w Działdowie działa Działdowska Kuźnia Słowa, która promuje młodych, przynajmniej tyle wiem z Internetu, a sam Krzysztof Tabaczka też aktywnie angażuje się w tej akcji.

Widać, że Tabaczka jest nie tylko dyrektorem Urzędu Pracy, ale może też jako poeta w Działdowie w jakiś sposób kreuje kulturę, poezję. Być może pomaga młodym poetom, którzy – to bardzo możliwe – kisną po garażach i piwnicach Działdowa. Poza tym sam fakt, że Krzysztof Tabaczka objawia się ludziom jako poeta już przybliża nam słowo, oswaja z istnieniem poezji albo chociażby przypomina. Dlatego przyklaskuję takim publikacjom. Dzięki nim powstaje nowa grupa czytelników, odbiorców kultury pisanej.

Dodam, że niedawno ukazał się trzynasty już tom wierszy Tabaczki, jak zwykle pod intrygującym tytułem ANIOŁOWIE CODZIENNOŚCI.

Inne to:

Na skraju ciszy (1993)

Krajobrazy (1994)

Kwiaty łąk naszych (1996)

Nad blaskiem świec (1997)

Pasjans (1998)

Siódme niebo (2000)

Drzwi (2001)

Słowa jesieni (2002)

Nasze westchnienia (2003)

Dzień i noc (2005)

W stronę gwiazd w stronę serca (2007)

Słowa unoszą ciszę tęczą (2009)

Wniosek

Warto zwrócić uwagę na lokalnych literatów. Na prowincji też rodzą się talenty. Jeśli władze miasta są czułe na słowo poetyckie należy to wykorzystać i wspierać twórców. I robić dobrą reklamę takim gospodarzom. Oby tylko nie było tak, że wydaje się entą książkę średniego poety, spychając w niebyt prawdziwe uderzenie.

Na marginesie:

Pan wybaczy panie Tabaczka, że tak po książce sobie pojechałem, ale mam inny gust. Co nie znaczy, że nie jestem ciekawy „Aniołów codzienności”.