poniedziałek, 28 maja 2012

Niesłowność





     Moje półki uginają się od nie oddanych komuś książek. Szuflady zapełnione są ponagleniami i wszelkiej maści groźbami wysyłanymi przez bibliotekarzy. W każdym kącie sterta nie oddanych na czas płyt. Na szczęście są chociaż zadbane. Po nocach śnią mi się oszuści podatkowi, matrymonialni, karciani, wszelkich odcieni fałszerze, kpiarze, prześmiewcy ludzkiej ufności. A przecież w gruncie rzeczy jestem uczciwym człowiekiem, któremu ludzie chętnie ufają. No, pieniądze zawsze oddaję na czas. Jestem w stanie przeprosić bibliotekarzy w każdym znajomym mi mieście, ale co to da? Nawet jeśli przyjmą przeprosiny, to sytuacja i tak zacznie się powtarzać, taki tok myślenia nakazuje zdrowy rozsądek. Wówczas uczciwi i rozgarnięci obywatele naszego dziwnego kraju nie będą mogli skorzystać z lektur, które ja właśnie posiadam. Może dać mi po zębach? Wynająć wypasionego obiboka i kazać mu przeflancować mi facjatę. Och, nie bierzmy tej propozycji nazbyt serio.
     W przypadku, kiedy panie bibliotekarki nie wybaczą mi mojej opieszałości (bo tym tłumaczę swoje zaległości, nie złośliwością), to już nigdy nie wypożyczą mi książki. Na tym straci moja przyszła (jeśli będzie takowa) rodzina, bo wtedy książki będę musiał kupować sam, a to kosztuje! I tak: albo nasz dziwny kraj będzie miał nikomu niepotrzebnego, bo oczytanego świetlicowego, albo utuczonego i rozleniwionego syna nieoczytanego, zacofanego świetlicowego, który czyta jedynie ogłoszenia kupna i sprzedaży samochodu, którego i tak się nie dorobi. Sytuacja jest patowa. Pozwolić mi czytać czy nie?
     To jeszcze nic. Uważam, że doskonale dałbym sobie radę bez bibliotek i księgarń. No, z księgarni mógłbym jeszcze ostatecznie skorzystać, gdyby jeden z drugim oddał mi nie jedną soczystą sumkę, którą pożyczył ode mnie na poczet przyszłej wypłaty, przyjazdu wuja z Francji, otrzymanego spadku i innych przyjemnych wypadków losowych. Nie będę wymieniał nazwisk, tylko przypominam.
     NIE RÓB BLIŹNIEMU, CO TOBIE NIEMIŁE lub imperatyw kategoryczny I. Kanta można by teraz przytoczyć. Na swoją obronę, ale niestety przy tej okazji również na obronę moich dłużników, dojdę do modnego w epoce globalizacji wniosku, że w naturze nic nie ginie. Dlatego, drodzy bibliotekarze, pomyśleć wypada, że nic to wielkiego, że wy nie macie książki lub inny wasz czytelnik. Ja ją mam i na pewno na marnacje ona nie idzie. Przeciwnie, wyręczam was często z garba bibliotekarskiego i sam pożyczam ją wielu moim znajomym, którym nie obce są moje gusta czytelnicze. Indywidua, które winne są mi pieniądze być może w coś je zainwestowali, i jeśli nie ja, to może ktoś inny będzie miał z nich pożytek, choćby mój daleki kuzyn po kądzieli albo przyszły potencjalny potomek.
     Po tak wspaniałomyślnym stwierdzeniu, pełen uznania dla swej dobroci usiądę wygodnie w tę deszczową pogodę, której tak bardzo mi brakowało, odsunę na bok egzemplarz „Elementarza etycznego” Wojtyłły należącego do jednej z bibliotek powiatu Iławskiego i wezmę się za spokojne czytanie toruńskiego UNDRGRUNTU, które to pismo literackie pożyczyłem od Onichimowskiego bodaj w lutym, spokojnie, spokojnie – tego roku. Znużony młodą literaturą zasnę snem sprawiedliwych omotany deszczem, co o szyby dzwoni.

wrzesień 2003

1 komentarz: