Ososiński, Szczerek, Elizjum

Już niedługo w Szafie wywiad z Tomaszem Ososińskim na temat jego książki "Pięć bajek."

Tymczasem znów macam książkę Ziemowita Szczerka. Można do niej powracać.

http://szafa.kwartalnik.eu/47/htm/krytyka/wlodarski.html

Wieczorem "Elizjum" film, który nie kojarzy mi się z niczym, ale instynkt mnie ku niemu prowadzi.

Tomasz Ososiński, "Pięć bajek"

„Pięć bajek” Tomasza Ososińskiego to z założenia książka liryczna, ale nie poddana wersyfikacji. Wiersze przedstawiające wynaturzony konformizmem świat, szukające jego granic, by je rozciągnąć, wykrzywić, zmienić, mówią do czytelnika w sposób bezpośredni, czasem wręcz banalny. To budzi zaufanie.

Ososiński bywa sarkastyczny, ale żadna właściwie cecha nie dominuje w tych tekstach. Nie ulega żadnej doktrynie, nie służy niczemu i nikomu.

Większość tych liryk zdaje się mówić o zakłócaniu naturalnego procesu, jako o instynktownym powoływaniu lub ponownym przywoływaniu kultury, cywilizacji. Cywilizacji, która rozleniwia. Sztuki nie zmuszającej do konfrontacji a zmierzającej jedynie do umilenia czasu i być może lansu – jak w wierszu o koncercie, podczas którego ludzie jedynie siedzą. Autor nie drąży w ludzkim umyśle, nie kombinuje w szczegółach. Odsłania tylko okno pozwalając spojrzeć na zdarzenie lub zjawisko z góry.

Autor nie trwoni czasu, nie dopieszcza tła. Objawia prostym słowem, oddaje jedynie kształt, to dobitne.

To książka należąca do tych, które się powinno czytać, nie zaś pisać o nich. Trudno jest przecież mówić, dopowiadać cokolwiek do form skończonych istniejących już jako oczywiste byty. Mogę jedynie polecić ją wszystkim, a przede wszystkim tym, którzy nie są na co dzień czytelnikami ze względu na komunikatywność tych wierszy.

Ptaki i dzwony

Na początku wieże kościelne przeznaczone były wyłącznie dla

ptaków: liczono na to, że spodobają im się wysokie dachy i że się pod nimi

zadomowią. Ptaki jednak pojawiały się rzadko i przez większość czasu na

szczytach panowała cisza.

Przerażeni tą ciszą ludzie z czasem i z wielkim trudem

wyhodowali dzwony, które uwiązali na pustych wieżach.

Teraz dzwony śpiewają, ale śpiew ich rozlega się tylko

o określonych porach, jak śpiew wszystkiego, co udomowione.

Koncert

Batuta dyrygenta powoli wędruje ku zachodowi. Odzywają się

kolejne godziny.

Pokryty białą i czarną emalią cyferblat orkiestry lśni w świetle

reflektorów.

Publiczność dobrze ułożona spoczywa w przegródkach foteli.

Tomasz Ososiński, "Pięć bajek" Wydawnictwo "Zeszyty Poetyckie", Gniezno 2011.

...

Roberta Zielińskiego "Lew" przyczajony pod biurkiem

HA! art rodzi kolejną obiecująca książę. Kilka słów od wydawcy na początek:

Bohaterem debiutanckiej powieści Roberta Zielińskiego jest osiadły w Kalifornii post-solidarnościowy emigrant, wzięty stomatolog i spekulant na rynku nieruchomości, człowiek, który odnosi sukcesy na polach ekonomicznych, towarzyskich i erotycznych, czym burzy stereotypowy obraz Polaka w USA. Kolejne zwycięstwa protagonisty, zyskowne transakcje i uwodzone kobiety mają jednak wymiar fasady, burzonej przez ideologiczne reanimacje szczątków emigracyjnej świadomości. Wszystko to sprawia, że podmiot Lwa nigdy nie jest „u siebie”, przecząc typowi polskiego imigranta, jednocześnie, poprzez powracający repertuar gestów, typ ten potwierdza. Stąd wszelkie próby stabilizacji uczuciowej, jakie podejmuje z pozycji amerykańskiego potentata, kończą się eskapistycznym fiaskiem.

Tytułowy Lew nawiązuje do fundamentalnego dla utworu „naturalistycznego” stanowiska bohatera. „Prawa przyrody”, do których raz po raz się odnosi, uznać można za kolejny projekt porządkowania świata. Podobnie jednak, jak pozostałe sposoby, nosi on znamiona porażki.

Ważnym elementem strategii reprezentacyjnej powieści Zielińskiego jest język. Książka napisana jest polszczyzną świadomie zanieczyszczoną, pełną quasi-archaicznych naleciałości, co składa się na niezwykle ciekawy efekt sztuczności i teatralności. Takie, mieszające różne porządki, uschematyzowanie lingwistyczne koresponduje z kondycją podmiotu opowieści.

Smuga w Górach Stołowych

Tegoroczna Miss Piwnicy w okolicach Kudowy Zdroju bawiła przez kilka dni. Rozdawała autografy wszystkim chętnym, jak zwykle uśmiechnięta i pełna energii. Na Błędnych Skałach czytała wiersze swoim słodkim głosem. Na Szczelińcu niebezpieczne spotkanie z natrętnym fanem jej wdzięków wywołało ostrą reakcję opiekuna.

Schronisko na Pstrążnej. Tu Smuga miała swój wieczorny występ.

Smuga wpinająca się na Błędne Skały

Smuga w trawie

Fan poezji Smugi

Stanowisko archeologiczne w Suszu

Od kilku dni w Suszu bada się stare grodzisko. Dokopano się do miejsca, z którego uleciał demon pruski i krąży nad miastem. Do tej pory jedynie czołg zatopiony podczas wojny w naszym jeziorze pilnował, by w mieście wiło się nieszczęście. Od dziś, prawdopodobnie Kurche - bogini urodzaju, odwróciła od nas głowę, wisi nad Suszem i myśli, co zrobić z nami.