Julia Nadstawna, "Warszawskie kobiety i dziewczyny ..."

Znalazłem w piwnicy tomik poezji Julii Nadstawnej. Zupełnie mi nieznana autorka wydała tomik z wierszami pt. „Kobiety i dziewczyny. Słupki do kawy i czekolady” w RTC Agencja Wydawnicza w roku obecnym, czyli 2011. W opublikowanie książki zamieszane jest wydawnictwo Poecipolscy.

Książka przedziwna i trudno ją ocenić. Dlatego się powstrzymam od wszelkich od wyroków. Owe „słupki”, to wiersze, bo niby przypominają słupki. Krótkie wesry często rymowane, rzeczywiście słupki. Czytając tę książkę, raczej z nudów a może z ciekawości, co to jeszcze ukaże się na rynku wydawniczym?

Tomik rzeczywiście stara się mówić coś o kobietach i dziewczyna z Warszawy, ale uwierzcie (albo lepiej sami przeczytajcie i się przekonajcie), że niewiele można się o płci warszawskiej pięknej dowiedzieć. To jedynie sztampowe obrazki z zycia dziewcząt. Nic odkrywczego.

Czy taki

los na przykład

marzy

by wkład jego

w marzeń stos

się objawił losem

trafionym na loterii

przez dziewczyny

bez przerwy

na wskroś przejęte

że rezerwy tych

facetów wymarzonych

nie pomieszczą ich

a żony tych wolniejszych

jeszcze nie umarły?

To fragment wiersza bez tytułu, który daje wyobrażenie o reszcie wierszy, strof-rymowanek o zwykłym życiu. Taka życiowa poezja. Takie życiowe problemy.

ach jak kocha

te kolczyki od ciebie

zanim włoży

dotyka nimi piersi

i mówi sobie:

-są odkażone

on daleko

włożę im koronę

nicości (...)

Teraz tracę zimną krew i mówię: pomyśleć, że kurwa jego mać, po Polsce chodzą ludzie, którzy nie chcą się ujawnić jako poeci, bo uważają, że piszą słabo. Bo skoro publikują tacy, jak powiedzmy, Siwczyk albo Honet, to ich już nie trzeba, nieobjawionych jeszcze. I może mają rację. Mają tę klasę, może skromność.

Pani Nadstawna nie ma skromności. Udowadnia za to, że jak chcesz opublikować książkę, bardzo tego chcesz, to ci się uda.

Zimna krew powraca. Informuję, że patronatem medialnym objęła książkę, m.in. TVN Warszawa.

Jestem pewien, że tomik Julii Nadstawnej znajdzie entuzjastów. Nie wątpię, że jakaś część nakładu sprzeda się ku radości czytelników, poetki i wydawcy.

Nie jestem jednak pewien czy Julia Nadstawna zostanie w pamięci na dłużej jako poetka. Dlaczego rymowanki o kłopotach dziewcząt rodem z piosenek harcerskich miałyby zasługiwać na miano sztuki, poezji?

Nie wiem. Może ktoś mi odpowie?

***

się dzieje

nie dzieje

stracone nadzieje

a ty wracasz

słońce i zima

śnieżyca zacina

i znowu żonkile

a ty wracasz

pierwiosnek czy czosnek

słup światła na wiosnę

ryba czy śląskie

szerokie lub wąskie

znów wracasz

młodość i starość

życie i śmierć

przeplatanka

skakanka

głaskanie baranka

bo Wielkanoc

i wracasz

Julia Nadstawna, "Warszawskie kobiety i dziewczyny. Słupki do kawy i czekolady", RTC Agencja Wydawnicza PoeciPolscy.pl, Warszawa 2011