"Ostatnie śniadanie" Barbara Gruszka-Zych

Tak mocno, że chce się przestać czytać.

Tak delikatnie, że nie można nie zgrzeszyć i nie przestać czytać.

Tak bezpretensjonalnie, że alfabet składa się w jedną literę mówiącą wszystko.

Tak tajemniczo, że nie wiem, co mówi alfabet.

i tak dalej

można ciągnąć zachwyt.

Wiersze z tomu "Ostatnie śniadanie" żyjącego już od 2009 roku dzięki wydawnictwu TOPOS o życiu i odejściu mówią. Niby nic nowego, ale warto wracać. 

Wyliczanka

Małgosia ma mamę

i siostrzyczkę Agatkę

i tatę który zrezygnował ze spacerów

żeby nie wyprowadzić cienia

malutkiego jak kot czy pies

wszystkie cienie na ścianach bloku

biegną wieczorami do nieba

najpierw zapalają niepokój

a potem wieczny odpoczynek

Małgosia nauczyła się liczyć

do dwóch lat i kilku miesięcy

nauczyła się milczeć teraz

i na wieki wieków

w kwadratach kredy gry w klasy

jej nóżki w białych rajstopkach

płoszą niesforny puch

z pierzyn rozerwanych nad samym snem.=

Barbara Gruszka-Zych "Ostatnie śniadanie", Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Sopot 2009