Piotr Macierzyński, "Kwik". Kulawe jest piękne ...

Wiersze Piotra Macierzyńskiego zawarte w nowym tomie „Kwik” to taki sequel poprzednich, w których tzw. podmiot liryczny wraz z bohaterką liryczną Justyną przechodzą kolejne stopnie dość życiowej gry w mężczyznę - poetę skazanego na życiową porażkę i kobietę-Justyne nie mającą złudzeń,co do możliwości mężczyzny-poety. Kolejna odsłona to przede wszystkim przedstawienie powodów, dla których Justyna odeszła oraz ciąg dalszy nierówno rosnących włosów na jądrach poety

I zobaczyłem że wiele włosów rośnie mi nierówno

szczególnie tych na jadrach

A także ciąg dalszy wydarzeń jakie miały miejsce po odejściu Justyny

Po odejściu Justyny straciłem przytomność

i odzyskałem ją dopiero po wydaniu trzech książek.

Podmiot liryczny notabene alter ego autora opisuje dość obszernie (jak na jego zainteresowanie tym zagadnieniem) swoje perypetie w pracy. Mimo że opis jest nader obszerny zdecyduję się go zacytować w całości (mam nadzieję, że w piątek wieczorem cytowanie opisu pracy nie spowoduje we mnie torsji).

Pracowałem

to znaczy siedziałem naprzeciwko drzwi

i patrzyłem czy nie idzie szefowa

nie wiecie jaka to ciężka robota

osiem godzin gapić się w dziurkę.

W tym samym wierszu pada jeszcze kilka słów na temat pracy, sprowadzją się one jednak to zacytowanej pierwszej zwrotki.

W nowej odsłonie pojawia się nowy bohater liryczny -  OJCIEC. Nie mogę jednak powstrzymać się od pominięcia tego etapu życia podmiotu lirycznego, chciałbym byście sami się zapoznali z perypetiami tych bohaterów, na własnej skórze doznali ich relacji między sobą.

Piotr Macierzyński jest poetą skazanym na sukces wśród czytajacych jego wiersze. Jednocześnie, niestety, dopada mnie myśl, że jest wrzodem na dupie zdrowej tkanki narodu, który dysponuje mężczyznami będącymi ostrą konkurencją i Justyna nigdy do niego nie wróci. Zaczynam być pewny, że jest tak wielu niedouczonych i niedoczytanych radnych, że Justyna ma w czym wybierać. Świat wypełniony jest tyloma księżmi, że Macierzyński ze swoimi wierszami może się schować, nie wspomnę już o sprzedawcach hot-dogów, elektrykach i z pewnością katechetach i tenisistach stołowych mających tak wiele do zaoferowania kobietom z umiejętością prasowania, przwijania małych dzieci i pierdzenia w drewniana ławkę kościelną na czele. Ich pokora i poczucie własnej wartości wykosi Macierzyńskiego już w przedbiegach. Również nauczyciel, szczególnie zaś świetlicowy, tak wiernie patrzący starszym koleżankom w oczy i nauczyciel, który ma w oczach zapewnienie JESTEM NIKIM musi wykosić Macierzyńskiemu Justynę.

Piotr Macierzyński swoją książką kolejny raz mówi mi, że leżąc dupą w kałuży, bo tak musi być, kiedy serce nie pozwala człowiekowi przejść suchą nogą, można patrzeć w oczy wszystkim pozerom uważającym się za lepszych, bo wódkę kupują w sąsiednim mieście, oby się tylko nie wydało, że oni też spożywają. W ogóle Macierzyński stawia niepopularną oczywiście tezę, a przynajmniej ja ją stawiam po lekturze jego wierszy, że należy wreszcie poszukać w sobie niodoskonałości, że feler jest w każdym człowieku i dziś należy go w sobie szukać i eksponować, zamiast kolejnych ubytych kilogramów, nabytych awansów i następnej partii mięśni.

Nie chcę już biegać, nie chcę już rowerów, basenu. Pragnę wódki, piwnicy, nawet jeśli pić nie ma kiedy i jak, to chociaż stać przy tym wrógu współczesnego świata. Chcę być silny felerem, bogaty stanowczym, upartym i zwisającym brzuchem, który nijak się ma do sukcesu zawodowego. Pragnę uchodzić za nic nie wartego dla społeczeństwa, dla  społeczeństwa. (Tak wpływają na emocje wiersze z Kwiku)

Obawiam się tylko, że kiedy mnie wyleją z państwowej posady, nie będzie mnie stać na książki Piotra Macierzyńskiego.

"Kwik" to kolejna udana odsłona wierszy. Znów nie mam nic do powiedzienia. Lubię ten stan.

Piotr Macierzyński, „Kwik”, Ha! art., Kraków 2013